Een stalen scepter op een stalen schip, dat wil nog weleens roesten.

Een boot zonder werk eraan bestaat vast wel, de kosten zitten hem dan wel in de aanschaf. Bij een oude boot, zoals Leo heeft (en ikzelf trouwens ook) verschuift het kostenplaatje keurig van aanschaf naar onderhoud. Je kunt het totale uitgavenniveau ongeveer gelijk houden door dit onderhoud niet zelf te doen. Je levert het schip na het vaarseizoen af bij de werf met de woorden:

“Het gebruikelijke lakwerk, Gerrit, en zie maar wat er verder nog moet gebeuren”. Maar wij eenvoudige Watergeuzen doen ons onderhoud zelf. Niet dat het dan geen geld kost. O nee, de watersportzaak doet goede
watersportzaken met mij. Maar het kost wel een beetje minder geld. Maar meer tijd, dat wel; véél meer tijd. En die tijd, daar hebben we het nu dan even over.

Nu is tijd een relatief begrip (vrij naar Albert Einstein). Ik behoor tot de babyboomers met zeeën van vrije tijd. Maar goed, voor mij geldt natuurlijk ook dat ik soms weleens liever wat anders doe dan aan de boot klussen. Ermee varen bijvoorbeeld, maar ook partner, (klein)kinderen, vrienden, huis(houden), met mooi weer fietsen en nog veel meer dingen willen tijd van mij. Dus toch maar een paar tips dan.

Werken aan de boot is inspannend, moeilijk, frustrerend, krampachtig,
ontmoedigend, vervelend, tijdrovend, maar eigenlijk best leuk. Ik heb er tenminste best plezier in als ik iets wat stuk of lelijk is weer heel en mooi maak.

Klussen die lastig en een substantiële tijdsbesteding zijn doe ik natuurlijk buiten het vaarseizoen. Ik begin daar zelfs al mee vóór Sinterklaas. Dat betekent overigens wel dat ín het vaarseizoen alles heel moet blijven. Helaas kan ik dat niet garanderen.

Schilderwerk is zo'n klus, maar helaas, aflakken doe je niet in de winter en zeker niet als je schip buiten ligt, zoals het mijne. Dat wordt dus toch het voorjaar als het eigenlijk al weer vaarweer is. Ik probeer te voorkomen dat het schilderwerk mij al te zeer belemmert om van het mooie weer te genieten door het aflakken gewoon op een mooie dag te doen als ik al weer varende ben. Dat betekent wel dat ik na de winterstalling nog enige tijd met een rijst-met-krentenboot vaar omdat op allerlei plekjes wel primer zit, maar nog geen lak. Ik zit daar niet zo mee.

Een ijskastje inbouwen kan ook een hele klus zijn.

“En het onderwaterschip dan?” zul je zeggen. Ik doe dat altijd in het najaar. Een weekje ergens op de kant (ik ben toch te zwaar voor de helling van de Diemerzeedijk) en dan gaat het schip tot en met het berghout vaarklaar weer te water. Dat is vaak wel even aanpoten, maar dan kan je in het voorjaar ook varen als het van het weer moet.

Geeft dit nu voldoende lucht? Vooralsnog slaag ik er op deze manier in het verouderingsproces van de boot voldoende te remmen (tenminste als mijn eigen verouderingsproces het een beetje kalm aan blijft doen). Als ik op een winterse dag weer over de steiger van de Diemerzeedijk naar het schip loop, hopend dat het werken aan boord me een beetje zal opwarmen, dan put ik nog steeds voldoende moed uit het komende vaarseizoen en de plannen daarvoor (die hooguit in afgeslankte vorm gaan worden uitgevoerd). Maar of ik er nog zo over denk als ik in maart, nog maar halverwege de to do list, met verkleumde handen in een onmogelijke houding en geurend naar dieselolie, probeer het brandstofprobleem van afgelopen zomer op te lossen …

Eilard Jacobs